بیمارستان­های جهان پر از بیمارانی است که بر روی تخت­ها دراز کشیده و در انتظار بهبود به سر می­برند. بسیاری از آنان به بیماریهای سخت و صعب العلاج (نظیر سرطان) دچارند. ممکن است پزشک به بعضی از آنان و یا همراهانشان گفته باشد که بیش از چند هفته یا چند ماه زنده نخواهند ماند. ممکن است بعضی از آنان در کمال یاس و ناامیدی دل به مرگ سپرده و ر انتظار پاره شدن رشته حیات به سر برند، اما در گوشه ذهن اغلب بیماران روزنه امیدی وجود دارد: انتظاراین که یک لحظه بعد، در یکی از آزمایشگاه­های دنیا داروی مؤثری برای درمان قطعی آن بیماری کشف شود. یا این که به علت نامعلومی ناگهان معجزه­ای رخ دهد و تمام درد و ناراحتی آنان به سرعت برطرف شود.

در شرایط سخت و دشوار، کسانی که مذهبی هستند، به خدا پناه می­برند و یا به افراد مقدس و پیشوایان مذاهب متوسل می­شوند. بعضی­ها با خود عهد می­بندند که در صورت بهبود، انسان درستکاری باشند، یا مرتباً در مساجد و یا مراکز مذهبی دیگر حضور یابند، یا مبالغ معینی به مراکز مذهبی و خیریه هدیه کنند و یا در راه خدا صدقه یا قربانی بدهند. در واقع سعی می­کنند توجه خداوند، بزرگان مذهب و پیشوایان دین (چه زنده و چه مرده) و کسانی را که ممکن است دارای نیروهای فوق طبیعی و قدرت­های نامتعراف باشند به خود جلب کنند و به این وسیله شفا یابند. آیا شفای از بیماری ممکن است؟

دانش بشری نمی­تواند پاسخ روشنی به این پرسش بدهد، اما تجربه نشان داده است که بسیاری از بمیاران به صورت شگفت آور و نامنتظره­ای بهبود یافته­اند. بعضی از شفایافتگان، مسلمان، مسیحی، بودایی و یا پیرو ادیان دیگر بوده­اند و بعضی اصولاً پیرو هیچ مذهبی نبوده­اند. نجات بعضی از این بیماران کاملاً غیر منتظره بوده و باعث تعجب پزشکان شده است. مثلاً بیماری که طبق تجربه بهترین پزشکان نمی­توانسته است بیش از سه ماه زندگی کند، ناگهان بهبود یافته و ده­ها سال پس از آن زندگی کرده است. تازه بعد از آن هم به علت دیگری دار فانی را وداع گفته است.

پزشکان و پرستاران و به طور کلی کسانی که در بیمارستان­ها خدمت می­کنند به خوبی می­دانند که بیماران شاد و آنان که شور و شوق ادامه حیات در آنها قوی است، معمولاً زودتر بهبود می­یابند. یعنی اثر حالت روانی در بهبود بیماریهای جسمی امر مسلمی است. مدت­هاست که کسانی سعی کرده­اند با شیوه­های خاص روان شناسی به جنگ بیماریهای صعب العلاج بروند وباید گفت کوشش­های آنان چندان هم بی­ثمر نبوده است.

آقای دیپک چاپرا هورمون شناس هندی الاصل آمریکایی (که در ترجمه­های فارسی به نام دیپاک چوپرا معروف است) یکی از افرادی است که در این زمینه کار کرده است. وی در کتاب « شفای کوانتومی » موارد مستند فراوانی را ذکر کرده است که همه از پرونده­های پزشکی استخراج شده­اند. این کتاب، داستان کسانی است که به مراحل پیشرفته و خطرناک بیماری سرطان رسیده­اند، ولی به ناگهان شفا یافته­اند، در حالی که پزشکان از آنان قطع امید کرده بودند.

دیپک چاپرا در مورد سرطان پوست، پس از ذکر دلایل و شواهد بسیار نتیجه می­گیرد که این سرطان را خود بدن ایجاد می­کند و دلیلی ندارد که خودش هم نتواند آن را برطرف سازد.

استفاده از شیوه­های روان شناسی دیپک چاپرا و همفکرانش آسایشگاه­هایی را برای شفای بیماران سرطانی لاعلاج تأسیس کرده­اند. در این مکانها برای بیماران فراهم کنند و در ضمن به تقویت روحیه آنان بپردازند. ضمناً شیوه­های خاصی را هم به امید شفا یافتن آنان به کار می­گیرند. به عنوان مثال ممکن است از یبمار سئوال شود که نیروی دفاعی بدن خود را به چه صورت در نظر مجسم می­کند، و او فرضاً پاسخ دهد: « به صورت لشکری از کوسه ماهی­های بسیار کوچک. سپس از او می­خواهند تصویری را در نظر مجسم سازد که در آن کوسه ماهی­های کوچک به بافت­های سرطانی او حمله کرده آنها را از بین می­برند. این تجسم باید هر روز یکی دو بار و هر بار مثلاً به مدت بیست دقیقه انجام شود. این کار به شکل مراقبه و در محیطی انجام می­شود که هیچ سر و صدای مزاحمی در آن نیست و نور آن نیز ملایم و به اندازه است. بیمار چشمان خود را می­بندد و در حالت نیمه خلسه تصویر را در نظر مجسم می­کند. تصویر مورد نظر همان چیزی است که بیمار قبلاً در نظر داشته و با چهارچوب ذهنی و انتظارات او مطابق است. مثلاً ممکن است وی گلبولهای سفید خون خود را به صورت توده ابر مانند سفید رنگی مجسم کند که در اطراف بافت سرطانی جمع می­شوند و به نابود کردن آن بافتها می­پردازند.

نباید پنداشت که این شیوه روی همه کس و صددرصد مؤثر است. اما ظاهراً کسانی بوده­اند که این برنامه را فرضاً به مدت دو سال همه روزه اجرا کرده و سرانجام شفا یافته­اند. بعضی هم در زمان کوتاه­تری به نتیجه دلخواه رسیده­اند. باید دانست که پزشکان اصولاً متکی به این گونه روشها نیستند و این نوع درمانها را با دید بدبینانه می­نگرند. خود آقای چاپرا هم مدعی چیزی نیست. وی می­گوید: « ما ادعا نمی­کنیم که راه قطعی و صددرصد مؤثری برای درمان سرطان یافته­ایم، اما می­گوییم که بعضی از بیماران از این روشها نتیاج مثبت و شگفت انگیزی گرفته­اند. »

از آنجا که شیوه آقای دیپک چاپرا بر اساس تصویرسازی ذهنی است، لذا می­توان آن را جزو شیوه­های ان.ال.پی به حساب آورد. اما شیوه­های دیگری هم توسط کارشناسان ان.ال.پی ارایه شده است که در این جا به یک مورد آن اشاره می­کنیم.

شیوه خانم دکتر آندریاس

خانم دکتر کنیره آندریاس از محققان و کارشناسان بزرگ ان.ال.پی زمان حاضر است. وی در دانشگاه کانزاس و دانشگاه کلرادو در زمینه روان شناسی بالینی تحصیل کرده و سپس موفق به اخذ درجه دکترای روان شناسی از دانشگاه نورث سنترال ایالات متحده شده است.

خانم دکتر آندریاس از سال ۱۹۷۷ مؤسسه آموزشی مستقلی را با همکاری همسرش آقای استیو آندریاس پی ریزی کرد. همکاری این زن و شوهر از آن تاریخ تاکنون همچنان ادامه دارد. آنان سالهاست که سمینارهایی را در زمینه ان.ال.پی برگزار می­کنند. این زن و شوهر هر یک به تنهایی کتابهایی را در زمینه روان شناسی نوشته و کتابهایی را هم مشترکاً کار کرده و در مؤسسه انتشاراتی خودشان منتشر ساخته­اند. از جمله کتابهای مشترک ایشان، کتاب « کاربرد روان شناسی در زندگی عادی » است که خوشبختانه ترجمه فارسی ان نیز در بازار ایران موجود است. بیشتر کتابهای آقایان بندلر و گریندر توسط ایشان ویرایش و منتشر شده است.

برای شفای از بیماریهای صعب العلاج، شیوه­ای توسط خانم دکتر آندریاس ابداع شده است. ایشان که خود دچار نوعی بیماری مزمن بوده است تصمیم می­گیرد که به کمک دانش ان.ال.پی شیوه­ای را پدید آورد و آن را روی خود آزمایش کند. روش وی روی خودش مؤثر واقع می­شود و او پس از سالها از یک یبماری مزاحم رهایی می­یابد. سپس تصمیم می­گیرند این شیوه را در سمینارهای خود روی دیگران نیز آزمایش کنند .

این شماره واتس اپ و تلگرام هست :. 09389958943

و اینم وب سایت :

 meditation-abarnoor-style.ir

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: